Sunday, June 1, 2014

Блузирање (148-178)



(прва кавадаречка колумна)
Далечната 1966 за првпат во Кавадарци се одржал првиот официјален Републичкиот фестивал на детски и младински хорови, долги години биенален, а последните изданија се случуваат секоја година во месец мај. За време на последниот мајски викенд годинава се одржа по 26 пат. Над илјада млади хористи беа во Кавадарци, пееја, се натпреваруваа и самите си беа публика. Ајде и да разберам за обичните граѓани, на кои хорското пеење и можеби не им е баш вообичаен музички производ за слушање, ама (традиционално) ги нема во публиката, оние на кои животна и професионална определба им е музиката и тоа онаа посуптилната за творење и слушање – академските музичари, кои во градот најчесто се вработени како наставници и професори во основните и средните училишта и најмногу по број во основното музичко училиште. Чест на три – четворица (до кај пет), кои и онака не пропуштаат (особено) музички настан, ако не друго барем поради почит кон колегите музичари. Додека ги пишувам овие редови од три - четири места се мешаат музики, ете низ градот на големо (со недели) се прославуваат матурски вечери, па најверојатно на поголемиот дел од “школуваните“ музичари им се поважни тезгите на кои “фураат“ ортодоксен турбо – фолк, отколку подршката на квалитетот, односно на една манифестација која во Кавадарци се одржува цели 48 години. А тоа матурските прослави се приказна сама за себе, ама за тоа повеќе е потребна дебела психолошка анализа, отколку трошење драгоцен простор во едно двонеделно размислување за кавадаречкото секојдневие.
Првиот (неделен) ден во јуни, некаде три – четири попладне, ме водеше патот од кружниот тек покрај зградите “Лепотици“, преку “Гоце Делчев“ улицата, покрај Градскиот базен до Градските гробишта и назад. Не оти сакав, ама ете видов (пусти очи), па да забележам. Нели, затоа сме овде. До семафорите на раскрсницата кај основното училиште “Гоце Делчев“ пристојноста е забележителна. Таму лоцираните жители престанале да фрлаат ќеси со ѓубре од терасите и ете - започнало да доминира зеленилото. Секако, како и низ цел град е и на овој потег, треба богами и таму лоцираните дуќанџии да си дојдат при умот, дека ете тие таму се за муштериите, а не обратно. Па да поведат малку сметка за просторот кој го узурпираат со тезгите, празните гајби и полните канти за ѓубре. Улицата “Гоце Делчев“ пак, како една од најдолгите и најкористените градски улици, дошла на ред за реновирање. Изгребан е стариот асфалт и – тука се застанало. Па фатила да царува прашината, особено со наносите после дождовите (кои сеуште траат). Нема навестување дека ќе се премине кон наредна фаза до конечно асфалтирање со нов и квалитетен слој на асфалт. Нема ниту машини, ниту материјал и улицата како таква е отворена за сообраќај. Интересно е тоа што поголемиот дел од таа иста улица има квалитетно направени тротоари. Секоја чест за нив. Арно ама, нема шанси пешак да се движи по нив. Едноставно, од паркираните возила на тамошните жители, на кои дворовите најверојатно им служат само за покажување, нема шанси тој простор пешки да се помине освен преку споредните улички или по коловозот на самата (во реновирање) улица “Гоце Делчев“. Од овој потег треба само да се каже дека на дворот со спортските игралишта на Гимназијата им е потребно дебело реновирање. Распад систем на култните игралишта, каде на времето цел град на ред чекаше за баскет тројка или мал фудбал. И ете не на раскрсницата кај гимназијата, па нагоре накај Градскиот базен.
А од таму до кај базенот е онака како што го знаеме од пред десетици и десетици години. До таканаречениот Спортски центар. А пак Спортскиот центар е (уште една) приказна сама за себе. Влезот од таа страна е руиниран и запуштен, со треви над метар (змии ќе почнат да се гнездат), а таму некаде седумдесетите години на минатиот век некој така фино го замислил, па ако како град сме го оддржувале имаше да ни завидуваат надалеку за просторот. А и самиот стадион, атлетски стази направени, ама ете тревата дива, па поткастрена и еден коњ оставен на пасење. Не сум сигурен (тоа не го знам 100 %), ама нели некоја фудбалска школа го има за користење? За што ли само им ги земаат парите на децата – фудбалски таленти?! Позитивно е што рекреативците кои го користат, не го претвориле стадионот во депонија.
Малку понатаму е Градскиот базен. Наместо да биде гордост на Кавадарци, однадвор е тешка руина, на влезот мини депонија, а чинам во објектот кој своевремено беше модерен ресторан, денес е некаква дискотека. Како ли им е на посетителите, дотерани покрај таа прашина?! Ѕидовите кои го опкружуваат базенот се распаѓаат и воопшто не ми е јасно каде и како овде ќе се прави некаков аква парк?! Макар што јас сум (ама кој мене ме прашува) да базенот си остане онака, баш каков што е – единствен отворен базен во Македонија со олимписки димензии. А под базенот, зградата на “Народна техника“, која душа дала во неа да се збере целиот кавадаречки невладин сектор, под наем го има приватна компанија и претпоставувам дека внатре е средено цакум – пакум, ама однадвор е тотална џунгла. А наводно таа истата компанија била со големо реноме. Е да, де! Баш! А над базенот лоциран и натаму, изгледа ко’ да секој момент ќе се сруши, објект во кој на времето беше најмодерната “самопослуга“ во градот. До неа кошаркарски игралишта – без кошеви, простор кој со добар стопан, заедно со игралиштето и базенот, можат да бидат своевиден секојдневен градски летен камп, преполн со рекреативци. А вака...
Каде ли наредните денови ќе ме фати патот, низ кои ли градски маала ќе ме однесе прошетката? Живи – здрави!
П. С. Денес е 1 јуни. Скапоцен ден. На денешен ден 1971 година е роден мојот покоен брат Петре. Неговото последно почивалиште е во таканаречениот Спомен парк на почетокот од Градските гробишта. Со сиот респект кон сеќавањата на него денес бев на една цигара и збор – два упатен кон тие исти и бројни сеќавања. А таканаречениот Спомен парк запустен. Здивеле тоа тревите, нема кој да го исчисти ѓубрето во околината... Некој приватен ја земал Градската капела лоцирана на 20 метри во близина. А да пушти тоа тревокосачките чат – пат во околината, да ставел две –три обични корпи за отпадоци, да ја поткастрел троа тоа живата ограда. Оти, гробиштата колку се за покојните, толку се и за живите... Всушност, има ли кој да слушне и повдене работа?!
By
Марјан Т.
Бул.“Џон Ленон“ 3
Кавадарци

No comments:

Post a Comment