Блузирање (174-204)

(прва кавадаречка колумна)

Пред којзнае колку години, еден тип се решил да го открие гробот на Александар Македонски, арно ама во меѓувреме започнаа да се отвараат факултети во сите села во Македонија и пропадна инвестицијата, а инвестиција ко‘ инвестиција, однапред пропадната, оти во меѓувреме инвеститорот се предомислил, не од друго, ами нашол поефтина работна рака и од тукашната, а некои од тоа инвеститорите завршиле во темни зандани. За греота. И сега, кој е крив? Никој! Ние и онака никаде не се брзаме. Не од друго, ами имаме побитни работи да позавршиме. Ете каде е, треба да влеземе во ЕУ, па да се истопориме во НАТО, па да направиме гасовод во наредните два века, оти треба да прославиме и ни треба повод, а “певаљките“ во класичните кафанчуги ги има се помалку. А каде, да ве прашам најсериозно, ќе ги “лепиме“ парите кои ги немаме?! Баш така.

На времето, кога околу нас немаше ништо, кога “Леб и сол“ беа (и сеуште се) цареви на добрата музика, слушајќи го Радио Загреб и белградска “202“-ка , а во недостаток на убави нешта по македонските радија (освен неверојатниот Драган Б.Костиќ и неговиот неприкосновен “Диско селектор“.), ги открив “Парни Ваљак“. И од кога ги открив, животот доби друга димензија. Не за друго, со другарите ми Пецо и Горан ги собравме албумите (плочи – лонгплејки и синглици) и ги научивме текстовите на сите нивни актуелни песни (ете уште ги чувам тетратките со напишаните текстови од кои учевме) и каде и да имаше човек со гитара кој знае да свири нешто од Парни Ваљак – ете не нас, распеани, распаметени и горди. Оти гордоста не е квазипатриотизмот, туку да бидеш свој на своето. И да му се радуваш на животот за кој си се изборил, а не некоја политичка кукумјавка да ти “сере“ над главата. Ма, нивната боја не е важна, важен е моментот и убавите луѓе околу тебе, оти кукумјавките се познати токму по серењето врз глава... Врапчињата се цареви за нив, барем бираат каде “какаат“ и кому носат “среќа“...

А во меѓувреме станавме хипици (позната, овде запишана и прочитана приказна) и најверојатно поради тоа и не се продадовме, не клекнавме на колена, па имаме за што да муабетиме додека седиме на нечија тераса, во нечиј двор, онака летно расположени, додека врви “Луда Мара“ по нејзиното вековно течение, патем срамејќи се тивко во себе оти сеуште не ми е запишана приказната за воденицата на (тетин ми) Ќиро Суло во Ваташа, инаку брат на еден од “12-те Младинци“ (Илија Димов), а тетин ми е еден од последните вистински Ваташани (и Тиквешани), додека Ваташа е сеуште место постаро и историски побитно од Кавадарци. Внуците на Ќиро Суло нека размислуваат за историјата која нивното семејство ја има запишано во ср‘жта на нивното постоење. А ти блузеру, види каде си и зошто си. Оти постоењето е се пократко и поболно.

П.С. Се потпишувам како Марјан Т, затоа што така ми ќеиф. И додека некој од вас размислува за тоа кој е и што е, јас напишав нова колумна, нова песна, си го кажав своето мислење за секојдневните општествени феномени, а ги има бааѓи такви “општествени“ во овој град, испив кафе со неколку добри луѓе и сеуште ве чекам да си го кажете вашето мислење, на пример за тоа – зошто Кавадарци нема море?! Не дека имате одговор на прашањето, оти од каде му е на Кавадарци море богати?! Ами од таму, од каде што доаѓаат вашите омилени ТВ сапуници, кои не да ви го испраа мозокот, туку и ви ја сменија историјата за која некои овде ви велат дека е поинаква, особено што тоа моронските серијали се овде снимени и за снимањето од некој одовде добиле дозвола. Арно ама, стиропор е стиропор и има посебна намена. Која? Е па, прочитајте го добро упатството на производот кој го купувате.

By

Марјан Т.

Бул.“Џон Ленон“ 3

Кавадарци