Saturday, July 2, 2016

Блузирање (199-229)



(прва кавадаречка колумна)

Му должам големо извинување на Марјан, кој созреваше како личност таму некаде крајот на седумдесетите, почетокот на осумдесетите на минатиот век. Опкружен со книги, стрипови, плочи и луѓе слични на него, тераше напред убеден дека секој нареден ден ќе биде поубав и по вреден за живеење - во неговото Кавадарци. Ма тераше тој некои фини нешта, се плеткаше во организација на некои урбани настани, пушташе музика во некои ептен градски места, се мешаше по рок фестивали, почна да ја пласира својата урбана поезија, море го фати оптимизмот. Прошета троа повеќе и можеше да направи споредба. Пих, па Кавадарци е како измислен за фини нешта, за добрите луѓе еден ден го дочекаат својот роден град како пристојно место за живеење. Морам да му се извинам, ама незнам како?!
Тераше Марјан и натаму и верувам дека денес ме проколнува, затоа што неговото посакувано Кавадарци и ова денес немаат никаква сличност. Еден од моментите е што тој е растен во центарот на градот, на Илинденска и на Градскиот плоштад и што низ ебените транзициски години нит’ имаме плоштад (ако а есапиме морничавата ледина на местото од стариот за таква), ниту пак Илинденска има некаква серозна врска со главна улица на еден град. Ме проколнува тој Марјан од крајот на седумдесетите и почетокот на осумдесетите на минатиот век, оти денешно Кавадарци е далеку од сите дефиниции на пристојна урбана средина. Му должам извинување, ама не сум многу сигурен дали ќе го прифати. Оти не успеав да победам во борбата за подобро Кавадарци. Ниту јас, ниту луѓето кои (малку, ама) сеуште се тука. А не е да не е, борбата сеуште трае и можеби еден убав ден, ама еден стварно убав ден, ќе доживеам тој Марјан да ми прости што не успеавме. Оти животот е заебан за живеење и малку се луѓето кои можат да го разберат. Барем не оние кои живеат во филмот од двеста евра месечно, чиј режисер не убедува дека има и полошо. Е има – а тоа е да остане вака како што е, Кавадарци ни на небо ни на земја, Кавадарци во кое транзициската багра ги уништува и последните урбани карактеристики, во секој сегмент на секојдневието кое се почесто станува неподносливо. Ете и Градскиот парк го разнебитија, “јебале вас зграде, да вас јебале“, по дома ни влегоа мороните. И додека му се извинувам на Марјан од доцните седумдесети и почетоците на осумдесетите на минатиот век, се си мислам дека моето извинување ќе допре до малкумина, оти толку и останаа на кои Кавадарци им беше се. Им беше Кавадарци на Петар Мазев, Ристо Соколов Сокол, Глигор Чемерски,  Глигор Стефанов, Елпида Хаџи – Василева, на Токму така, Нерв, Скајлаб, Журнал, на поети, фотографи и останати стокмени градски ликови. Им беше Кавадарци – град во кој тогаш се одржувала најпрестижната манифестација во државата -  “Тиквешки гроздобер“, денес разнебитена и отерана на сантим од дното, оти виното тукашно е да се слави, а не да си ги полниш џеповите, клетви ги фатиле - та ги осакатиле. Поради таквите, желни за пари и власт ни заминаа најубавите луѓе, џенем во некој нова татковина, во некое друго Кавадарци. Оти каде и да се, го сонуваат сонот за Кавадарци пристојно место за живеење. Марјан – Извини, ја заебавме работата!
П.С. Нека 10 јули, како ден на раѓање на еден од најубавите кавадаречки градски ликови Дејан Костов Лиса, ни биде мотив за утре, задутре, за денот после руралната апокалипса која Кавадарци и неговите граѓани не ја заслужија. Се гледаме на едно фино дружење во Градски парк Кавадарци, во летна приквечерина на “Денот кога се роди добриот човек“, манифестација малку поинаква од останатите во градот и која еве годинава се одржува по петти пат. Реткост во Кавадарци.

By
Марјан Т.
Бул.“Џон Ленон“ 3
Кавадарци

No comments:

Post a Comment