Friday, October 7, 2016

Блузирање (204-234)

(прва кавадаречка колумна)

Mi smo ljudi sa ceste i nemamo krila
mi nemamo nista osim nasih sudbina…”
(Psihomodo Pop – “Leteci odred”, LP “Godina zmaja” 1988)

Една фина саботна вечер ми се случи претходниот викенд, со ретки луѓе во ова време – невреме, сама по себе за паметење оти е надвор од сите секојдневни текови на еднообразниот животен ритам, кој најчесто се сведува на размислувањето: што да (не) се каже утредента. Саботна вечер, во која единствените тажни моменти беа “дружењето“ преку скајпот со третиот од нас, кој во некои други времиња би бил дел од седенката, разговорите и неминовната музика. А третиот од нас во белиот свет, во нова татковина, а колку ли само ќе беше поубаво по некоја фина саботна вечер воопшто да не се напишат овие редови. Арно ама ламјата на мочаната транзиција и по нејзиниот 25 годишен јубилеј нема намера да ги тргне канџите од нашите животи. Напротив, има намера да не натера и јаже да си купиме за бесилката која ни ја гради веќе четврт век. Којзнае, можеби и не сум во право, ама се нешто си мислам дека на полувековниот транзициски јубилеј и нема да има потреба да се пребројуваме или делиме по разни основи. Ќе не нема на овој или оној начин: годините ќе си го направат своето или едноставно ќе си ја пронајдеме личната и општествената слобода во некој друг систем, макар тој се одзивал на името  - нова татковина.
Туку, друго ми беше зборот. Панаѓурот во Кавадарци, почитувани случајни или намерни сопатници во блузирањево. Во моментот кога ги пишувам овие редови е неговиот прв ден. Булеварот “Е.Кардељ“ или “Н.Минчев“ по ново (сосе споредните улици) е комплетно блокиран од панаѓурски тезги, онака фино налицкани со најлони и скинати церади, како сцена од некој лош филм. Историчарите велат дека кавадаречкиот панаѓур првите случувања ги бележи кон крајот на деветнаесетиот век, а еве читаме деновиве дека некои го одбележуваат како некоја којзнае каква традициска придобивка, како да богати не сме 21 век. Еве, за споредба кога Кавадарци би бил сеуште касаба од некоја османлиска провинција, во која нема никакви продавници на роба за широка потрошувачка, панаѓурот би бил потребен. Арно ама, денес кога животот има некои сосем други секојдневни потреби и фунционира по други правила и тертипи, панаѓурот не е ништо друго освен дебело заглавување во провинциска кал и враќање во некое и не така фино минато. За жал, секоја година истата приказна. Најверојатно и минатогодишното “Блузирање“ некаде ова време е со слична содржина. Колку и да големиот број тезги преку наемнината дава пристојна финансиска “поткрепа“ на локалната самоуправа, мирот и загрозувањето на секојдневието на граѓаните (илјадници) лоцирани станбено во овој дел од градот, белки вреди повеќе. Блокирани влезови на згради со комбиња, истите влезови претворени во клозети, тотално узурпирање на тротоарите и непотребно нарушената секојдневна комуникација, опасноста од непостоење алтернативни влезови/излези во случај на потреба од брза помош, пожарна или полициска интервенција е кулминација на негативните пропратни сегменти на одржувањето на тотално рурална манифестација во најурбанизираниот дел од градот. Дали да се укине панаѓурот?! Воопшто и не размислувам во таа насока. Ако толку му е потребен на градот, нека се дислоцира на за него адекватен простор и завршена приказна. Се друго е заглавување во непотребен муабет.
П.С. Годинава светската музичка индустрија одбележа бројни јубилеи на албуми кои ја одбележаа историјата на квалитетната музика: 25 години од издавањето на албумот “Nevermind“ на Nirvana; “Ten“ на Pearl Jam; 35 години од издавањето на албумот “Tattoo You“ на The Rolling Stones; 45 години од албумот “Led Zeppelin IV“ на Led Zeppelin и многу други без кои денес ќе ни беше потешко да се осознаеме и како личности и како генерации кои сепак имаа среќа навреме да ги слушнат најдобрите албуми и тоа во време кога се создадени за да траат. Во Македонија годинава ќе одбележиме 75 години од историскиот 11 октомври, денот кога започна семакедонското антифашистичко востание, благодарејќи на кое Македонија се стави на вистинската, победничка страна на светската историја. Колку и да тоа денес некому не му се допаѓа. И да, пред 25 години е издаден првиот албум на Архангел – “Архангел“.

By
Марјан Т.
Бул.“Џон Ленон“ 3

Кавадарци

No comments:

Post a Comment