(прва
кавадаречка колумна)
"Moja
prva i najveća želja bi bila da se probudim i da ustanovim da je 1990 godina i
da kažem: Uh, al sam nešto ružno sanjao" (Milan Mladenović, EKV)
Големиот актер Драган Николиќ беше само еден од
последните кои заминаа засекогаш од сцената, оставајќи не да се запрашаме –
Остана ли уште некој кој ќе ги чува сеќавањата на поубавата страна на животот? Ова
доаѓа само по себе по заминувањето на дузина великани од сите области на
уметноста последните неколку месеци низ целиот свет. А сите до еден толку
големи што е едноставно неопишливо. Толку сториле за нас со својата уметност,
што едноставно не постои мерка за вредност преку која би направиле споредба со
она што го направија “нашите“ политички талибани за овие дваесет и пет години
транзициска самостојност. Едноставно е неспоредливо. Транзициските политички и
бизнис деликвенти со нивното подмолно делување буквално ни украдоа дваесет и
пет години од животот. И што сега? Ништо! Можете комотно да се префрлите на
некоја друга адреса и да читате нешто што не ве вознемирува, не ве плаши и не
ве тера јавно да си ги кажете маките. Едноставноста на постоењето сепак не
подразбира молчење, вртење грб на нелагодните (пот)прашања или фрлање во
прегратката на “има и бетер“. Има, така ни е и по дома. Бетер, да не може
побетер. Наведната глава сабја не ја сече?! Да бе, ајде пробајте, има да ви
летне и потскокнува ко’ пинг – понг топче. Стравот, стравот почитувани намерни
или случајни сопатници на блузирањето е пострашен и од смртта. А смртта? Таа
неминовно доаѓа. Ама, што дотогаш?!
Дотогаш ќе ја средиме новата книга на Паја, човекот кој
со својот живот докажува дека може и поинаку. Еден куп луѓе од најразлични
провиниенции се шлепуваат со години на
неговиот (вроден) талент, ама ете го човекот, со сите перформанси на урбана
градска легенда,
наскоро ќе ја истопори пред нас неговата втора збирка на вицови, прераскажани
на кавадаречки. Ама баш на кавадаречки. Доколку ви падне во раце книгата,
немојте да се грижете – и вас ве има таму! Само внимателно читајте, оти вицот
не е виц, ако не се погледнете во огледало и (скришум) проговерете – во право е
Паја. На промоцијата која (најверојатно) ќе се случи на извиканиот 1-ви април,
ќе се подружиме во Домот на културата, ќе послушаме малку добра музика во
изведба на кавадаречки трубадури, ќе
мавниме некоја чашка добро вино и троа ќе се поднасмееме на наша сметка. И да,
ако не сте подготвени за заебанција на ваша сметка, ич и не доаѓајте на
промоцијата. Оти, станува збор за лакрдии и тоа “Лакрдиите на Паја“. И доколку
во исто време престанеме да постоиме и како луѓе, Паја секако ќе ни подаде рака
и по катастрофата ќе го пружиме првиот чекор кон нешто ново, непознато и
којзнае, можеби кон нешто поубаво. Оти од вчера, та и завчера, овде ништо не е
исто.
Не дека е потребно, ама еве уште еднаш да спомнеме дека
годинава се навржуваат 20 години од одржувањето на најдобриот рок фестивал во
независна (транзициска) Македонија – “Тиквеш Рок Фест ‘Unplugged’96“. Зошто
најдобриот?! Затоа! Оти храброста да се направи рок фестивал, да се стори нешто
спротивно на сите воспоставени критериуми и тогаш и денес е храброст.
Неверојатна храброст. За среќа на сите нас кои знаеме понекогаш да изненадиме
правејќи некои фини градски нешта, постои доволно архива да средиме едно
наменско и јубилејно документарно парче, па да се потсетиме како тоа беше пред
дваесет години во Кавадарци (24, 25, 31 мај и 1 јуни 1996).
П.С. Последниот
викенд на март ќе ни донесе еден час повеќе дневна светлина. Мрак и онака имаме
доволно. А не
е да не е, постојат повеќе видови на “мрак“. Еден од нив е кога “весело“
семејство ќе ти се вселе во зградата во која живееш и кога на твоето укажување
за преголемата галама и тропање од рано сабајле до доцна навечер ќе ти одговорат
“дека им треба време да се навикнат да живеат во зграда, оти првпат го прават
тоа“. Стварно боле кога е првпат!
By
Марјан Т.
Бул.“Џон
Ленон“ 3
Кавадарци
No comments:
Post a Comment