Блузирање (244-274)

(прва кавадаречка колумна)

“...Ги знаеш добро оние

со скришна солза длабоко во срцето

со скришна злоба далеку зад погледот

болни од немоќ

болни од желба за одмазда...“

“Heart Core”, Архангел, LP “Heart Core”, 1998

Колку ја пишувам колумнава? Од 2004 година. Мислите дека нешто е променето од тогаш? Има мала суптилна промена. Сменети се шеширите и дресовите, сменети се боите. На поединци низ градот, кои се испустија мелејќи “брашно“ во скутот на разно – разните властодршци низ изминатите триесетина години. Да, за Кавадарци станува збор.

Една од градските приказни започнува вака: Иде Тошо Филиповски (креатор на култната ТВ емисија “Досие“, посветена на македонската рок музика) во Кавадарци, место еден викенд, доаѓа два и снима извонредно живо издание на емисијата. Повод е “Тиквеш Рок Фест Unplugged ‘96“. Тошо Филиповски денес е најетаблираниот аrхивар на македонската рок музика.

Една друга постара градска приказна вели дека во 1992 во Кавадарци се оддржа првото издание на “Тиквеш Рок Фест“. Еден од главните помагатели на фестивалот беше Бранко Трајковски Сачмо, односно неговото култно кафе “Сачмо Блуз“.

Една подоцнежна градска приказна вели дека во 1997 (на Градскиот стадион во Кавадарци и култната дискотека “Ла Луна“) се одржа третото (меѓународно) издание на “Тиквеш Рок Фест“. Главен помагател беше култниот Клуб “Галерија“.

Да, можеше да има една нова градска приказна, урбана, весела, животворна и во 21 век, односно во 2019. По минатогодишното рестартирање на “Тиквеш Рок Фест“ и феноменалните “Last Expedition“ како гости, годинава нема фестивал. Зошто? Е па нема повеќе урбани приказни, станаа тешки за раскажување, станаа контрадикторни со општата градска состојба. . Остаревме докажувајќи дека еден ден Кавадарци ќе биде град, не друго, барем на нивото на доцните седумдесети/почеток на осумдесети на минатиот век. Не треба повеќе – финалето на првиот официјален македонски рок фестивал “Екран Рок Фест“ се оддржа на Градскиот стадион во Кавадарци пред повеќе од пет илјади публика во далечната 1981. Да, во меѓувреме од суети и преваранти го загубивме и “Т’к Так“ фестивал посветен на еден од најдобрите македонски рок тапанари – Трајко Каров. Секако дека низ годините кои доаѓаат ќе има рок концерти во Кавадарци, ама урбаниот дух се сведува на два – три локали, на “Дорс“ и “37“ (во моментов), на една, две таканаречени невладини органиозации, на “Алтер Центар“ и... (допишете со свои зборови, ако ви текне).

Ма да сме живи и здрави. Не за друго, туку за да ја издржиме неверојатната тортура на “модерните“ градски места чии (после секое реновирање) отварања ни ја носат повторно и повторно балканската турбо – фолк (не)култура. И да, немам особено добро мислење и за “уан – ту“ бендовите кои упорно застанале во 1985 година и шибат бре брале, ко да “Два динара друже“ од поодамна мртвата Рибља Чорба и “Layla” од  Еric Clapton се новите хит на хитовите. А ние јадните само климаме со глава. Ма важно е да има што да се јаде, кој го ебе животот и неговите вистински, градски приказни!

П.С. И да, како сме затерале, крајот човек не може да ни го фати. А бе олабавете малку! До изборите (парламентарни) има уште пет месеци. А бе цел живот е тоа, смирете хормони и посветете се на најблиските, на семејството, на секојдневието. Особено тие таканаречени неопределени, кои не утепаа од квази хумор по тоа социјалните мрежи. Ебаве мутавите! И едни и други и трети.

By

Марјан Т.

Бул/“Џон Ленон“ 3

Кавадарци

Блузирање (243-273)

(прва кавадаречка колумна)

“Dosta je bilo splačina

Pornića i drkačina

Dosta je bilo svakakvih

Lažnih informacija

Kako se živi, gdje se ne radi

Tko je u minusu, a tko u blokadi

Gdje lova ne vrijedi

A gdje se dobro kupuje

Ne znaš više kome da vjeruješ“

(“Hocemo cenzuru“, KUD "Idijoti", LP “Bolivia R’n’R”, 1990)

Да зборуваме за рок музиката во Кавадарци ти е исто како да зборуваме за “Потекло на видовите“. Да, навистина. Дарвин е крив за се. Новопечените верници последните триесетина години се противат на научната мисла, не од што се толку големи верници, туку едноставно до тука им сече. Така е и со рок музиката – ја сакаат доволно луѓе во градот за да трае Дарвиновата теорија. А ќе траат и двете и тоа како. Оти од воздух човек не бидува.

И ете, конечно, од 15 ноември започнува наплатата на паркинг местата во Кавадарци. Се претпоставува дека сите есапи се направени и дека нема да има – “аман ја и ти си живејме, бар кафето да си го испиам“ или позабеганата верзија “знајш ли ти кој су ја“.  Ако не, џабе фрлена боја за бележење по градските улици. Џабе сите муабети и ај сите еден по еден по лекарско. Оти, на прагот на партиципирање на европските и евроатлантските вредности, ако не не бива, дај тоа специјализациите за психијатри. Оти чаршијата “лафе“, кој колку ќе плате толку ќе има... Арно ама, ако се е по законот, тоа пајакот ќе има многу работа, така да надлежните нека му ја мислат и на пајак службата нека им “пишат“ прекувремени. Оно, се бива, може пајакот ќе се расипе, па нема делови, увозни се, тендер треба за нив, па ќе фати Нова година, па Свети Трифун, еден куп празници пред и после тоа и ете ги мегаломаните кавадаречки “сликани“ на забранети места за паркирање – “нико нам ништа не може“. Се навраќаме на претходно кажаното – “Дај тоа специјализацијата за психијатри“.

А паметам богами, паметам од поодамна, Кавадарци таму некаде почеток на девеесети на дваесетиот век има решение за сообраќајниот колапс. Решението се вика – казни според позитивните законски прописи. Плус – минус некој паркинг таму каде што му е местото. Ете деновиве еден познаник ми вели – “Блузеру, на Кавадарци му фалат околу 1500 (?!) паркинг места.“ Не бре пријателе, му велам, Кавадарци има 1500 вишок возила низ градот. Смрди, не се трпи, не се диши по пет часот попладне. Истата приказна од изминатите години. И тоа во време кога речиси 70 % од кавадаречкото жителство зимно време се грее на “алтернативни“ грејни тела – пелети, парни конструкции, клими, електрични печки, греалици, радијатори, солари и слични сувопарни грејни тела. Оние кои се греат на дрва се процентуално помалку отколку пред триесет години. И тука завршуваат сите приказни за загадувањето, за дрвата како загадувачи на животната средина, истите тие дрва кои се помалку ги има дури и во кавадаречкиот Градски парк.

А кога сме кај Градскиот парк, тој животворен простор за Тиквешијата, денес само остатоци од остатоците. Нели, самиот влез, како на било кој природен резерват кој треба да дише од зеленило и убавина, денес е надвисен од згради, та се отвориле кафеани за “градските“ чаламџии, во кои виреат и “бубашвабите“ од социјалните мрежи кои, нели така фино се грижат за градот ни. А бе иди бегај, киселини ме фаќат, а благце не сум апнал.

П.С. Од никој не започнало, со никого нема да заврши. Ова особено важи за општествените дејности кои еден град го прават – град. За културата, образованието и општите задоволства наречени градско секојдневие. И да, центарот на градот треба да биде на граѓаните, осветлен, фино искулиран и простор каде што градските бараби нема да ти мафтат со снимки од камери за кои никој не знае каде се поставени. Да сме живи и здрави, па во деновите кои доаѓаат да се радуваме на нови надградби на кративните луѓе низ градот, кои иако останаа на прсти да ги броиш, не се дават на шалабајзерите кои плукаат по тоа што самите биле вчера, завчера, а биле, како што викаа своевремено во “Кавадаречка династија“ (парафризирам) – “Та не сме ние само овде, ние сме безбројни милиони низ целиот свет“. Накратко, кодоши од најдолен вид, вошки што се требат само со специјални шампони, арно ама “Karma is the bitch!”

By

Марјан Т.

Бул.“Џон Ленон“ 3

Кавадарци