Блузирање (283-313)

(прва кавадаречка колумна)

Оваа колумна требаше да боде посветена на 11 октомври, празникот над празниците, Денот кога започнало конечното ослободување на Македонија од последните окупатори во нашето премрежје – фашисти од сите провиниенции, па и домашни, од коe настанало она што денес го имаме – слободна македонска држава, денес според уставот на државата Република Северна Македонија, држава чија турболентна историја ми дава за право да заклучам – ме заболе за историјата (особено онаа која ја толкуваат недоквакани и будали), ме интeресира денешницата и иднината. И не некоја далечна иднина, туку онаа утре, задутре. Затоа што сум од партизанско семејство по дедо и ме интересира само слободата на мојот народ и особено мојата, лична слобода. Колку и да тоа звучи самобендисано. И оти да не!

Така да, нешто друго во продолжение. Би ве предупредил, ако не ви се чита ова што го пишувам, ајт’ на некој друг од милијардите сајтови по нетот или по некоја од безвезалните социјални мрежи каде што можете да се “посирате“ колку што сакате. И мене така ми е полесно.

А сега сериозно. Паметам, а паметам богами од поодамна. Имаше една дискотека, се наоѓаше во тогашниот Младински дом во Кавадарци. Имаше зимска и летна сцена. Зимската беше катастрофа, летната уште повеќе, ама ни беше фино јебига и покрај сиот теснотилок, расклапаните “сепареа“, шанкот кој и не беше шанк, туку пијачките се продаваа зад врата, а “газдата“ на шанкот после тоа направи “империја“ со државни пари, ама тоа е, времиња ко‘ невремиња и одпосле дојдоа приватните дискотеки во кои плаќаш пијачка – пиеш пијачка. Е сеа троа скратен тоа коњакот и вињакот, ама таа е. Купи си лименка ако те боле по џебот или пиј си ракија по дома пред да испадниш. Твој избор.

Лелееее, кој избор го имаше Кавадарци во тоа фантастично време, страшно добар, на Балканот му завидуваа, затоа што тогашните генерации во градот имаа избор и уживаа во него. Овде ќе ги спомнеме само оние на кои авторот на овие редови има жестоки сеќавања: “Сачмо блуз“, “Дечки“, “Еми“, “ТТ“, “Квин“, “Себастијан“ “Галерија“,  “Бос“, “Џинго бар“, “Ќима бар“, “Текила“, “Баухаус“, “Балантајн“, “Далпер“, “Клуб 54“, “Јес“, “Енџи“, “Голд бар“, “Чарли“ и многу други, а во меѓувреме и дискотеките, освен “Младински“ и “Тиквеш“ – “Дорс“, “Ламбада“, “Ла Луна“, Парк Клуб“, “Хај – Фај“ и треба ли тука да се одјавам?! Ах, да, за време на новогодишните празници популарни беа наменските дискотеки во “Стар Балкан“ и “Гурман“, па и “Мост“. И никаде турбо фолк, богами никаде срања освен добра забава и култни теревенки! Одпосле дојдоа тракторите, жестоките рурални и еднонасочни бој – тренерка парти. Треба ли да ги спомнувам најдобрите сендвичи и тостови во градот?! “Снупи“, “Дос“, “Амадеус“, чорбата у “Балкан“, па бурекџилници и пекари и останати места за афтер парти јадење, оти требаше да се впие таа забава и 24 часовно живеење. Е сеа, за разлика од денешните галеничиња, нас полицијата (пред тоа “милиција“) не јуреше каде и да бевме пожестоки. Денеска се е на евала и изволте!

А (повторно) денес?! Немам поим! Мислете си ја вие, а ние ќе се прилагодеме. Ако ни одговара - секако!

П.С. Првата плоча во животот која сум ја купил со свои пари беше албумот “Шта би дао да си на мом мјесту“ од Бијело Дугме. За втората не праам муабет беше синглот од Про Арте – “Једна мала плава“, па следуваше и третата, четвртата и се така до којзнае кој број и ете и денес не е престанато. А првото ЦД ми е од “Дорс“, второто од “Парни Ваљак“... “Има се, може се“!

By

Марјан Т.

Бул.“Џон Ленон“ 3

Кавадарци

Блузирање (282-312)

(прва кавадаречка колумна)

“Pivo, konjak, stock

pivo, konjak, stock

pivo, konjak, stock

pivo, konjak, stock

i tada znam da citav svijet je moj…”

(“Pivo, konjak, stock” – Fantomi, LP “Veliki odmor”, 1990)

Првичната замисла беше да се напише некој збор за кавадаречките урбани легенди. Некои од нив сеуште овде, активни, живи, здрави и вредни, некои од нив пак тивки до вистинскиот момент за експлозија, голем број од нив повеќе не се меѓу нас, ама се чувствува нивното влијание и денес и како да ни велат од којзнае каде дека сеуште не е време за предавање. Пред нас се денови и години на фина борба против простотилакот, злобната мисла, озборувањето, борба против примитивизмот, кодошењето и омразата на сите оние кои размислуваат со своја глава, борба против сите оние кои имаат вкоренет ген против поинаквите и – слободните. Првичната замисла овде прави пауза, бидејќи авторот на овие редови стокмува приказни за поединци кои се дел од урбаната градска историја на Кавадарци, луѓе кои на свој начин го задолжија градот и нивните имиња ќе опстојуваат додека постои барем еден урбан човек, додека не не покрие прашината на заборавот, која започна да се таложи некако забрзано. За жал во 21 век, најурбаниот светски век.

А другото? Другото оди вака: Колку ли само себично размислувам понекогаш (си велам во себе, а вас баш ве заболе за тоа). Е оти така?  Ами колку ли само направивме изминатите години и ебати, оставивме нешто позади нас. Богами оставивме. А што тоа оставивме? Ако сега набројуваме (а зошто да не?!), произлегува дека се фалиме. А зошто да не се фалиме? Да не е тоа некоа маана?! Оти оваа 2022 завршува наскоро (?!), па ете ја следната година и ете не повторно на сцената, која и не е сцена, туку е постојана борба за пристојност и урбана независност, борба против руралното, борба против психијатриските случаи, борба против неработниците и просечноста, борба за нормалност пред се. А што значи нормалност ќе прашате. Па коегзистенција на различните и радост на живеење токму поради различноста и убавината на животот, онака како што секој си го замислил без да го повреди на било кој начин – другиот. Е сега, тоа што вие се гледате низ призмата на парите и не мора да читате понатаму. Да, економска криза е и тоа голема. ама призмата на парите и алчноста на остарените диктатори низ светот направија нашите мали држави сето ова да го доживеат како катаклизма. А за да тоа се потврди, се грижат тукашните љубители на “камшик“ и националисти по потреба, фејсбук војсководци и оригами политичари и се зависи од тоа на каде им врти чекмеџето за полнење. И нема да не убие борбата. Ќе до\ивееме длабока старост неколкумина, кои ќе се заебаваме со генерациите чие детство ќе биде бетонирано. Џабе нашите баби ни забрануваа да седиме на цементото!

П.С. Кавадарци 2099 – асфалтирана и последната улица во последното село во општина Кавадарци. По само 17 години изведба, асфалтот ќе сјае, без разлика што неговиот квалитет ќе нема да го проба ниту едно возило. Најстариот и последен жител во селото, 37 годишниот овчар со потекло од Австрија изјави – Јебале вас ово моје две овце, ја не сакам тука да живеам сам, го запали авиончето и си замина во неговото родно село во околината на Салцзбург, каде планира да се занимава со продажба на сувенири и секако со занаетот кој го научи во Кавадарци, изградба на тротоари по кои нема кој да се движи. Што се однесува до другите вести, бетониран е и последниот тревник и свечено е пуштен во употреба маалскиот дуќан, во кој последните жители на “Илинденска“ ќе можат да се снабдат со вотка од Уганда, жолта ракија од Мексико, тоалетна хартија од Паликура, понекое ЦД со патриотска музика и секако со минатогодишен леб произведен во остатоците на сибирската околија. Сопствениците на дуќанот се надеваат дека наредните години ќе можат да набават за своите муштерии авганистански свеќи за квалитетно осветлување на нивните остатоци од домови. Последна вест: Жителите на Третата колонија од Галаксијата Џаспар, автохтони Кормиланци кои таму се населиле по распадот на нивната планета,  разочарани од условите за живот на остатоците од планетата Земја се вратија дома, задоволни единствено од набавените изданија на земјините музички и литературни класици. И секако од изобилството неупотребена тоалетна хартија. А ја како старудија од 132 години пропаднат во прастариот тросед се ситам и си викам – ви реку ли, ви реку ли, ви реку ли! Ај отидов да го читам последното издание на “Дилан Дог“!

By

Марјан Т.

Бул.“Џон Ленон“ 3

Кавадарци