(прва кавадаречка колумна)
Лето
2016. Август, време на празници, патувања и летувања. Кој, колку може...
Патуваш, откриваш нови места, луѓе, култури, се откриваш повторно себеси, оној
пофиниот дел од тебе...
Никогаш
не сум можел да ја разберам опсесијата да бидеш власт, а за тоа да не те бива.
Ниту пак сум можел да го разберам “модерното“ тресење глупости по социјалните
мрежи, особено во време на трагедија која ја зафати Македонија и од која ќе ги
лечиме раните со години поради неспособноста токму на желните за власт по секоја
цена. Да не зборувам за ситните души кои ги истопорија “селфијата“ како
помагаат во настраданите подрачја, ебати тоа лонгурите, а ваму заминати или по
наредба или заради тоа што се вработени во буџетарски институции кои по
дефиниција земаат плата меѓу другото и за да бидат на лице место во вакви
трагични ситуации. Верувате ли во тоа дека некој од овие “хуманитарци“ замина
во настраданите подрачја затоа што сакал да глиби во калта или да бара загинати
и повредени?! Да не се разбереме погрешно, зборувам за луѓе од Кавадарци, оти
состојбите со “храброста“ на граѓаните од останатите населени места низ
Македонија ниту ми е позната, ниту пак имам намера да ја мерам, ниту да ја
проценувам. Ех де!
За жал,
во моментот наоѓајќи се надвор од границите на државата можам да помогнам само
со донација преку некој од достапните телефони и жиро сметки (види ти –
достапни во сите соседни земји), ама приказните кои ги раскажуваат дебело квазиполитички
исфлеканите персони од нашиот град, веќе прочитани во нивните ситнопрофитерски
души, нема да помогнат во “перењето“ на нивниот животопис, колку и длабоко да
влеваат во калта на настраданите подрачја. Оти калта е она што им останува по
шминкерајот и пуфките кои со (факинг транзициски) години ги продаваат.
Кога патуваш
и за кратко се стационираш на едно место, основното е да се прилагодиш и да
бидеш дел од средината, едноставно кажано – да не делиш од другите (а пак да си
свој), со други зборови да го прифатиш секојдневието на градот во кој си
моментално. Немам намера да правам некаква споредба. Несебар, Бугарија, е град
на море, на Црно море. Врвен туризам, одлични сместувачки капацитети, перфектна
услуга, се чуствуваш добредојден, цени на прехрамбени продукти и цени во
ресторани во споредба со Кавадарци – исто до 20 – 25 % поефтино. И тука
завршува споредбата.
Љубопитноста,
основна и човечка, ме наведе да прошетам во деловите на градот (Несебар) каде
луѓето го живеат секојдневниот живот како и во деловите од годината кога нема
туристи (од целиот свет). Ме импресионира градското зеленило. Несебар нема
класичен градски парк, ама затоа пак тревни површини, стогодишни дрва на секој
чекор. Настрана карактеристиките на приморски град - палми и слични крајморски
зелени нешта, одржувани и респектирани од сите максимално. А бе случајно фрлен
пикавец да бараш, не можеш да најдеш.
Размислувајќи
за Кавадарци, ме вртат сеќавањата на “Илинденска“ со дебелите сенки од
пеесетгодишните дрвореди (буквално заклани, пустош е сега), ме вртат сеќавањата
на плоштадот со зелените површини, со ладовините од боровите пред хотел “Балкан“,
пред општинската зграда и спроти Домот на културата. И култната метална
скулптура “Гроздоберка“ која беше врв на урбаниот квалитет на централното
градско подрачје. Денес - ледина со руинирани фонтани и погрешно лоцирани
жардинери со цветни аранжмани, со дупка која некој (алчен за пари ли, неписмен
ли, баш го заболе ли) архитект ја замислил да биде амфитеатар и за жал опасно
место за прошетка, ни се вика Градски плоштад. Па дури и име ќе му бараме!
Луда
Мара е друга приказна. Река која во себе чува столетни води, кои пак еден ден
во еден налет можат, благо кажано, да го збришат просторот покрај кејот и да го
направат необновлив. Поплавените подрачја во скопско (со респект и почит кон
жртвите и настраданите) ќе бидат приказни за мали деца, ако еден ден природата не
запраша – “Шо направите бе човеци?!“
Паметам,
а паметам од поодамна, и не се сеќавам последните 25 години некој во Кавадарци
да излегол со некаква анализа или предупредување, што би било кога би било Луда
Мара да се излее. Оти, проширениот кеј, шеталиштето покрај реката ќе бидат
смешка, па макар се повториле (не дај Боже) надојдените води од почетокот на
седумдесетите години на минатиот век.
Затоа,
умот во главата нека берат сите кои земаат плата со години наназад токму за
заштита од непогоди за кои природата е најмалку виновна. Оти, уништеното
зеленило веќе ни го враќа ударот.
П.С. Да го сакаш градот во кој си
роден, живееш, работиш, егзистираш е доблест. Градот се сака најлесно кога ќе
ги забележиш сите неговии маани и ќе впериш со прстот во нив. Без лигавење ви
се молам.
By
Марјан Т.
Бул.“Џон Ленон“ 3
Кавадарци
No comments:
Post a Comment