(прва
кавадаречка колумна)
“Од
далечнините модри се веат
на с'лнцето
златните далги,
од
далечнините модри се леат
на утринта
росните влаги...“
(Коста Солев
Рацин – “Утрото над нас“, 1939)
Пред некој ден, ми звони на мобилен (немам фиксен јбг)
пријател во три и пол после полноќ. Ме фати паника: што е, како е, зошто?! Ми
се извини човекот шеснаесет пати. Тој, едноставно, бил загрижен. Ми вели, гледаш ли што се
случува со твојот профил на таа социјална мрежа каде што си најактивен?! Му
велам, знам само дека сум читан и следен најмногу меѓу другите и од човеци кои и не ми се при
срце, ама нека се радуват, нека си ибат пиперот. А бе, ми вика пријателот, сега
ќе ти пратам линк да погледнеш шо’ ти праат. Те сликат, ти прават копии од
постовите, си ги делат меѓу себе, те кодошат, лажат за тебе. Е добро де, му
викам, еве ти имиња на тројца, не мора повеќе, они ли се?! Е они се и уште еден
е, (вика,се
дере пријателот
драг),
ногу е активен, ми вели, ама ме чуде, продолжува пријателот, оти он воопште не
те знае, дури и не се познавате... Е овој ли е, го прашувам. Тиа е, бре! (ми
црка по кав’даречки) Е добро де, нека се живи и здрави, нека му се множат
убавите работи, ама, како викат – еден убав ден, еден стварно убав ден! “Живела
УДБА“. Инаку пријателот е неверојатен компјутерџија, ги има сите програми во
малиот џеб, интернетот му е повеќе од дома, испренесен што се вели, ама е другариште
и пол, сонце од човек. И да, ми ги прати сите принтскринови каде што ме има (се скинав од смеа),
а јас ги избришав сите до еден, трага да не му се знае, оти ми беше срам, ама
ептен срам шо ги видов, особено од “кој тоа го направи“. “Уби’ ме туѓа срамота“. Ама за секој случај ги запамтив речиси сите,
не за друго, оти сеќавањето е понекогаш многу лоша работа. Или е можеби фина работа, а? Ма нека им стое, онака
“дип“ нека им стое. До следната убава приказна од Кавадарци.
Туку, друго ми беше зборот: Време на пандемија, време на
мерки и протоколи кои треба да се почитуваат. Не оти така ни се допаѓа и сака,
ама ете, така е и така мора да биде. Арно ама, гломазниот административен
апарат, со нагласок на полицискиот, не реагира. Додека здравството ни е во
фукција на тотална грижа за населението, од друга страна нема казни, нема
рестрикции токму од полицискиот апарат (како да сме две држави ебате тоа
големата држава) – за оние на кои баш им е гајле за сите оние кои ги почитуваат тие
исти мерки и протоколи. Не за друго, ами ќе изгиниме од вас бре, токмаци
низаедни, ќе не снема од мапата. Ете во моментот (девет и нешто навечер)
буквално вријат мотори со тешка кубикажа низ градот, со нагласок на кавадаречкиот
Нов центар. И додека ви дува ветерот во
едрата на вашите шалабајзерски топорења, журки (журки бре, не заебавај, ебати
тоа турбо фолк сељачааната), останатите ќе треперат, а бе будалетинки низаедни,
“непрокопцани говеда“! Така да, утре е нов ден, белки ќе се наумиме. Ако не,
нека не затворат! Сто дена ако треба! Двеста! Не за друго, ние кои не ни се
дише преку респиратор, ќе си поседиме дома, а вие, тоа храбрите ебати, како
сакате. Така да џабе приказни си раскажуваме, додека во исто време знаеме –
дека дебело се познаваме. Не за другото, ни го ебавте летото со вашите ситни
задоволства. Ситни?! Не бре, преситни! Непочитувањето на ближните, отпорот кон
општествените норми ве прави поинакви, најблаго кажано - дно на дното. Срамота!
Оти општествената одговорност, граѓанската свест и почитта подразбира разбор и
добра мисла. А не “глејте ме“.
И доста е богами. Доста е. Ни се смее светот бре! А ако
баравте политика овде илити партиски џезми и препукувања, џабе читавте.
Следниот пат кога ќе допрете до линкот на оваа (прва и сеуште единствена
кавадаречка) колумна, бегајте што подалеку, оти ќе се нафрлите сипаница,
корона, грип, 5Г, комарците ќе ве изедат, мувите ќе ве изапат, алергии ќе ве
полазат, па триста доктори ќе барате, а докторите во моментот се обидуват да не
управат и како луѓе и како држава. Така да, да си макаме од крајот и да им
оставиме на професионалците да си ја терат работата. Останете ми со здравје и
умот у главата!
П.С.
Додека се редеа зборовите и речениците во колумнава, почитувани случајни или
намерни сопатници во блузирањево, во позадина си тераa Bob Marley and the Wailers.
Одлична музика. Оти така треба, нели?!
By
Марјан Т.
Бул.“Џон
Ленон“ 3
Кавадарци
No comments:
Post a Comment