(прва
кавадаречка колумна)
“…A onda, po tko zna koji put,
pocne razmisljati o uskogrudnosti, prigluposti i nedostatnosti, svake nacionalno – politicke i partijsko
– politicke doctrine sto se, svaka na svoj ograniceni nacin domogla
grandomanskog izraza: nazor na svijet.
Osjecao je kako nijedna takva doktrina nece moci zajamciti ni unutrasnji mir, a
kamoli svjetski mir; one ce uvijek dovoditi do nemira, huskanja i mrznje
izmedju naroda, uvijek ce izazivati ratove. I povijest je tako ucila. A svjesna
krivotvorenja povijesti iz nacinalno – politickih interesa, sto su sebi
oduvijek postavljala bogohulni cilj da matematskom tocnoscu mobiliziraju dio
tradicionalne slave u majstorstvo nemira, mrznje i prolijevanja ljudske krvi,
ne mogu prikriti gorku istinu, vec posve jasno pokazuju opasno i gotovo
neizljecivo napredovanje sveobuhvatnog idiotizma…”
(“Gretchen u uniformi” – K.H.
Helms – Liesenhoff, 1956)
Деновиве, некаде околу полноќ, гласни поединечни
детонации се слушаа во таканаречениот нов центар на Кавадарци, околу кружниот
тек (оригиналниот). Па спуштај ролетни, некоја весела будала да не ти проектира
нешто директно низ прозорецот и ете ти белја. А немаш поим кој ја прави
белјата, кој ли тоа детонирано се весели околу полноќ. Ма нема ниту кој да
праша, оти и нема кого да прашаш, сите ја подвиткале опашката под јорганот
(јамболите се на викендичките на Тиквешкото езеро), со нагласок на оние кои земаат
плата за да знаат. Гласно било, некој те вознемирува во никое време? Па што тоа
има врска со платата? Ништо, таа и затоа стигнува, за да преживееш, да ги
израниш и израстиш децата, а не за да те интересира кој тоа вознемирува
стотици, море илјадници граѓани.
Ете незнам, не сум толку паметен, што беше финтата со
енормното зголемување на казните за прекршување на сообраќајните правила и
прописи (освен полнење на буџетот
де), кога казнувањето по се изгледа во Кавадарци не дава резултати, на што
сме сведоци секојдневно. Сообраќајните бараби и натаму владеат со кавадаречките
улици, тротоари и пешачки премини, чиниш деновиве нивната ароганција е дури и
поголема. Токму на раскрсниците во центарот на градот (кај плоштадот и старата
автобуска) е најзабележливо нереагирањето на сообраќајците (не забележуваат ли
или нешто друго ќе да е?!) на однесувањето на безобразните сопственици на
големи и скапи возила, кои се распашани како да се на сред “селско гумно“, како
да Кавадарци е нивна “прчија“.
Инаку, и во Кавадарци е сеуште есен. Променлива, како што
само таа знае да биде. Метеоролизите ни најавија снег и ете деновиве сонце, па
троа повисоки температури, те настинки и грипови и слични причини за скапи
приватни инвестиции, оти никаква субвенција не те спасува од купување лекарства
додека се чудиш како опстојуваш со официјалната просечна македонска плата
(цифрите не ти се совпаѓаат, нели?!), па се нервираш на ситното секојдневно
зголемување на цените на продуктите кои ги конзумираш секој ден (храна!) и
забележуваш дека дури и продавачките во колонијалите не ти враќаат мастика
место кусур, оти или имаш точно пари за основните потребштини или нешто враќаш
назад на полиците, за да, ете, имаш за основното. Да, точно е, бројот на
вработувања во градот е зголемен, ама ете, не стигнува, а и малите маалски
колонијали за пишанки ги снемува. И после се, нема потреба од чудење што сите
седнале и паметуваат по социјалните мрежи (јад – јадосани), постирајќи мудрости
и изреки, демек слободни, до наредниот избор и повеќегодишно продолжување на
ебената транзиција и малограѓанство. Завршила транзицијата? Некој така рекол? Е
тој што така ви рекол, нека живее со вашата плата, нека ги гледа вашите деца,
нека ви ги плаќа сметките. Ете, во кавадаречко ќе се гради нова црква, па место
во градинка, вашите деца ќе собираат добротворни прилози за верски потреби, а
ако вашиот есап вели поинаку, можеби според него ќе го скокнат детството и
директно на ваша сметка, таман да ги храните некоја година од пензијата. Се разбира,
ако остане нешто откако ќе ги купите лекарствата. А за потоа, за потоа да сме
живи, здрави и трпеливи. А сме трпеливи нели?
П.С. Пред
некој ден ( 5 ноември 2014) се навршија дваесет години од заминувањето на Милан
Младеновиќ (ЕКВ). И повторно се сетив на интервјуто кое го правев со него и
Маргита (во емисијата “Музички клуб“ на Радио Кавадарци, под перфектна техничка
реализација на Трајче Панов), пред нивниот кавадаречки концерт во 1993 година
(во дискотеката Парк клуб, предгрупа им беа култните Skylab), се сетив на сите
кои бевме “залепени“ за музиката и текстовите на Милан и нивната болна вистина.
Ете дваесет години по физичкото заминување на Милан Младеновиќ, сеуште сме
залепени за ЕКВ, оти содржината на текстовите на композициите на овој
вонвременски рок бенд – и ден денес ја живееме.
By
Марјан Т.
Бул.“Џон
Ленон“ 3
Кавадарци
No comments:
Post a Comment